Remco levend houden

Mijn mooie heerlijk jong gezin, wat nog een hele mooie toekomst voor zich had. Werd in één klap, binnen 10 seconden veranderd door het lot.

Net voor mijn laatste weken van mijn 18e verjaardag leerde ik Remco kennen. Op slag verliefd en we wisten het allebei... Met jou ga ik oud worden. Remco was in dienst bij de Koninklijke Marine, als verbindelaar.  Remco was net terug van een uitzending van 6 maanden uit de Perzische Golf en had verlof. Ouders op vakantie en op een zaterdagavond in De Aprés Skihut in Rotterdam zagen wij elkaar. 

We gingen eigenlijk best snel al samenwonen. Op 2 december 2002, kregen we de sleutel van ons appartementje. Best raar eigenlijk ik kreeg samen met je vader de sleutel van ons huis, zonder jou omdat jij op zee zat met de marine. Heel slim had je dat bedacht zodat als jij terug kwam 19 december we eigenlijk gelijk doorkonden naar ons huisje! 

Remco was enig kind. Hij maakte zich weleens zorgen over zijn zorgtaak als zijn ouders later ouder zouden worden. Dan sta ik er helemaal alleen voor. Ik heb hem toen al de belofte gemaakt dat wij het samen aangaan! We doet dit samen, je bent niet meer alleen! 

Op mijn verjaardag 25 oktober 2007 hadden wij een afspraak bij de verloskundige, om voor het eerst naar ons kindje te kijken in mijn buik. Helaas kregen wij een klap te verwerken, dat het kindje een klein tumortje was geworden en dat ik zsm weggehaald moest worden. Na heel wat tranen en nog een miskraam daarna, waren we eind januari 2009 eindelijk zwanger. 3 Keer is scheepsrecht, zeiden wij beide. 

Dominique werd 23 september 2009 geboren met een spoed keizersnede, de hele weg ernaartoe was het vanaf minuut 1 allemaal waard! 

Na weer wat pogingen van zwanger zijn en toch niet, was het ons weer gegund om zwanger te raken. Met een kleintje in mijn buik gingen wij, 20 oktober 2012, voor mijn 30ste verjaardag lekker een hapje eten bij Hotel New York in Rotterdam. Stiekem hoopte ik op een verrassingsfeestje. Samen een hapje eten. Met een volle buik liepen we naar buiten en ging je in het midden van het beeld Lost Luggage Depot, ging jij op een knie en vroeg je mij te huwelijk! Jouw gedachten van als mijn gezin  compleet is, 2 kinderen, dan wil ik dat je mijn vrouw word. We waren er gelijk over uit dat we allebei lekker wilden genieten van het huwelijksfeest, dus als alles op de rit was, dan gingen we lekker naar alles op zoek, van locatie en hoe we het willen. 

Tijdens de zwangerschap had ik veel last van bekkenklachten. De keuze om voor een keizersnede te gaan was snel gemaakt. Het zou een andere bevalling worden dan bij Dominique. We mochten zelfs een datum plannen. Het jaar dat we voor het laatst Koninginnedag vierde, dus we wilde wel rekening houden dat 27 april of de dag erna voor haar misschien niet zo leuk zou zijn. 1 Mei was mijn oma haar geboortedag. Ik leef voor familie, dus dat vond ik de mooiste datum. Gelukkig vond je het heerlijk bij mama in de buik, dus op 1 mei 2013 vertrokken wij met jou in mijn buik naar het ziekenhuis en werd dit Lauren, jouw geboortedag.

De wens om in het buitenland te trouwen was er stiekem ook, maar met een jong gezin en de hele gehele familie daar heen te verplaatsen, werd een te duur kostenplaatje. Trouwen in Nederland, maar dan het gevoel van het buitenland sfeertje dat was het doel. Onze eerste moment in De Aprés Skihut, moest ook terugkomen. We gingen trouwen omdat we de liefde voor elkaar en ons gezin in het echt gingen verbinden. We gaven elkaar allebei de taak om per provincie een mooie trouwlocatie op te schrijven om vanuit daar verder te werken. Dat was het idee! Allebei begonnen we los van elkaar met onze zoektocht. Ik kwam op Friesland en daar zag ik het onze droomlocatie... Ik belde Remco op en vroeg heb jij al in Friesland gekeken.? Ja, daar zag ik een onwijs leuke, denk helemaal wat wij zoeken. Hoe kregen we het voor elkaar, maar we hadden allebei dezelfde. De zoektocht naar andere locaties, werden per direct gestopt. We moesten en zouden deze als eerst gaan bekijken. Op slag verliefd op de plek, op de geweldige winterse sfeer die ze konden creeën. 20 November 2014 zeiden wij elkaar het ja woord tegelijk. Samen met onze meiden, als bruidsmeisjes, en lieve familie en vrienden hebben wij 2 dagen genoten  van onze huwelijksdag met een klein intiem feestje. De volgende dag nog een keer trouwjurk en trouwpak weer aan, door naar het grote feest met iedereen erbij. 

We kregen een mini-Honeymoon cadeau met zijn 2en, een aantal dagen samen even genieten van een skipiste zonder kids. We gingen namelijk in de zomervakantie van 2015 op huwelijksreis. 3 Volle weken met het gezin en halverwege ook met vrienden en familie onze liefde goed vieren. Dat was de bedoeling. 

Doordat wij op dag 4 van onze huwelijksreis naar Italië,  woensdag 15 juli 2015 een auto ongeluk hebben gekregen, werd ons leventje nooit meer hetzelfde. Wij moesten verder zonder Remco. Zonder de geweldige papa voor mijn 2 meiden! Remco heeft het auto ongeluk niet overleefd. Na 9 dagen in Florence in het ziekenhuis te hebben gelegen, vlogen wij met een gips vlucht terug naar Nederland. Waar ik direct doorgereden werd naar het Sint Fransiscus Gasthuis in Rotterdam. Ons ziekenhuis, waar allebei de meiden geboren zijn. Een vertrouwde plek met een nieuwe lading. 

Remco is per auto naar Nederland gereden. Op de grens bij Venlo hebben zijn politie collega's hem opgewacht en zijn in een colonne naar het uitvaartcentrum gebracht. Een uitvaart dat kwam er aan en ik lag nog in het ziekenhuis. Dominique en ik moesten allebei nog een keer geopereerd worden aan onze pols, ik kon nog geen 10 minuten in een stoel zitten vanwege alle verwondingen. Daar was wel echt een moeilijk en zwaar gevoel; ik ga wel afscheid nemen van mijn man. Daar moet ik bij zijn! 

Door een geweldige lieve zuster van de afdeling Trauma Chirurgie, stond op de dag van zijn crematie, 31 augustus 2015, Stichting Ambulance Wens voor mijn neus. Ze zouden de hele dag voor het vervoer zorgen en voor mij. Toen ik dat nieuws kreeg dat ik mij geen zorgen meer hoefde te maken, dat ik er de hele dag bij kon zijn, rolde toen en nu weer de tranen over mijn wangen. Zo ontzettend dankbaar! 

Remco zijn crematie was overweldigend. Zoveel mensen, bijna iedereen in het blauw gekleed, ondanks dat in de zomervakantie was, waren er zoveel mensen die Remco in zijn hart hadden zitten. Met al mijn kracht die ik in mij had, heb ik de hele dienst in het bijzijn van mijn meiden kunnen luisteren naar alle mooie herinneringen en prachtige woorden die ze over mijn man en lieve papa spraken..

Ik hoorde later pas, toen mijn broer op stond om mij naar voren te rijden om ook mijn woorden naar Remco uit te spreken, dat iedereen dat totaal niet had verwacht. 

Het was ook moeilijk om woorden te vinden, wat moest ik iedereen nou vertellen. Dat wij gelukkig waren, ja want anders trouw je niet 8 maanden geleden... herinneringen hadden we al van iedereen van vrienden, familie en collega's gehoord. 

Er was maar 1 verhaal wat ik kon vertellen, iedereen mee nemen naar onze laatste dag. Het verhaal wat niemand anders kon vertellen, alleen ik, ik kreeg de kans om ons verhaal te vertellen. 

Een van mijn laatste zinnen waren. 

Lieverd, ik heb je een belofte gemaakt dat ik voor je ouders zal zorgen, ik zal er altijd voor ze zijn. De meiden zullen jouw voor altijd moeten missen, ik beloof dat ik je op een bepaalde manier levend zal houden. Zodat ze voor altijd blijven voelen en weten wie hun geweldige lieve zorgzame papa was. Straks door je as, met ons meegaat op vakanties, we je uitstrooien op mooie plekken, zodat jij altijd er bij bent. 

Met deze blog ga ik hopelijk ook nieuwe verhalen van je ontdekken, waar we enorm om kunnen lachen. Er zullen tranen stromen, want het gemis van jou is nog steeds heel groot. Door jouw verhalen op te halen, zullen er herinneringen overgebracht worden naar Dominique en Lauren. Die op deze manier een kijkje krijgen in wie hun papa was! 

Ik doe het niet alleen voor mijn meiden. Remco z'n ouders zijn hun enige zoon verloren en hebben mij vanaf minuut 1 dat ik in hun leven ben gekomen in hun hart gesloten. Wat kan ik zulke lieve mensen geven... Ik hoop door de gesprekken wat wie ik allemaal ga praten, een klein beetje Remco meer bij hun komt en weer een beetje levend word. 

Ik hou van jullie! 

Liefs Annemieke